Πόνος στον ώμο: που οφείλεται και πως αντιμετωπίζεται!

Πολύ συχνά τα άτομα παρουσιάζουν το κλινικό σύμπτωμα του πόνου στον ώμο. Ο πόνος στον ώμο και στη μέση αποτελούν τη σημαντικότερη αιτία για την οποία απευθύνεται κανείς σε έναν ορθοπαιδικό.

Δες ακόμα: Βελονισμός: Μια σπουδαία θεραπευτική λύση

Η αιτιολογία του πόνου στον ώμο ποικίλλει. Δεν είναι λίγες οι φορές που χαρακτηρίζεται λανθασμένα ως «περιαρθρίτιδα» ώμου κάθε πόνος στον ώμο, χωρίς να αναζητάται η προέλευσή του.

Πού οφείλεται ο πόνος στον ώμο;

Ο πόνος στον ώμο μπορεί να οφείλεται σε:

• Τραυματισμό
• Εκφύλιση (οστεόφυτα, αποτινανώσεις συνδέσμων, αρθρίτιδα ακρωμιολειδικής άρθρωσης, ασβεστοποιός τενοντίτιδα υπερακανθίου μυός)
• Αναπτυξιακοί παράγοντες (ακρώμιο με μορφή αγκίστρου)
• Αστάθεια
• Νευρομυϊκή δυσλειτουργία των μυών της ωμικής ζώνης (αυχενική σπονδύλωση, αδυναμία τραπεζοειδούς ή προσθίου οδοντωτού μυός, παγίδευση μασχαλιαίου ή υπερπλατίου νεύρου)
• Συστηματικές νόσοι (ρευματοειδής αρθρίτιδα, ουρική αρθρίτιδα)
• Όγκος
• Λοιμώξεις

Ο ασθενής που εκδηλώνει πόνο στον ώμο θα πρέπει να εξετάζεται με προσοχή, ώστε να διευκρινιστεί η ακριβής αιτία του πόνου στον ώμο.

Μεγάλη σημασία έχει η λεπτομερής καταγραφή του ιστορικού του ασθενούς (ηλικία, επιβαρυντικοί παράγοντες, εντόπιση του πόνου, ποιότητα, διάρκεια, ένταση κλπ.), η οποία θα βοηθήσει σε έναν πρώτο περιορισμό των πιθανών διαγνώσεων.

Ακολούθως, η καλή κλινική εξέταση μπορεί να παρέχει επιπλέον σημεία που να συνηγορούν στην πιθανή διάγνωση.

Μπορεί να απαιτηθεί και περαιτέρω έλεγχος με τη λήψη ακτινογραφίας και μαγνητικής τομογραφίας.

Η πιο συχνή μορφή πόνου στον ώμο οφείλεται σε έναν χρόνιο επαναλαμβανόμενο ερεθισμό των τενόντων του στροφικού πετάλου.

Πρόκειται για το λεγόμενο «σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής» και αφορά στην άμεση επαφή και πρόκρουση των τενόντων με το ακρωμιακό άκρο της ωμοπλάτης.

Συμπτώματα που παρουσιάζει ο πόνος στον ώμο

Στο φυσιολογικό ώμο υπάρχει μια συντονισμένη μυϊκή σύσπαση των μυών του στροφικού πετάλου, η οποία επικεντρώνει την κεφαλή του βραχιονίου μέσα στην άρθρωση και υποβοηθά, έτσι, το δελτοειδή μυ στην ανύψωση του άκρου.

Όταν υπάρχει προστριβή παρατηρούνται αρχικά τενοντίτιδες στους μύες του στροφικού πετάλου.

Αν συνεχιστεί ο ερεθισμός αρχίζουν να συμβαίνουν ρήξεις στους τένοντες αυτούς και ειδικά στον υπερακάνθιο, που χαρακτηρίζονται από πόνο και ελαττωμένη μυϊκή ισχύ στις στροφές του άκρου.

Αυτό δε γίνεται εύκολα αντιληπτό στα πρώτα στάδια, και το κύριο σύμπτωμα που αναφέρει ο ασθενής είναι ο νυχτερινός πόνος στον ώμο και η αδυναμία κατάκλισης στην πάσχουσα πλευρά.

Αν το πρόβλημα δεν διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί εγκαίρως μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη ρήξη την πλειοψηφία των ασθενών.

Δείτε εδώ τα τελευταία στατιστικά στοιχεία:

1) Οι ρήξεις αφορούν 30% του πληθυσμού και έχουν σημαντική συσχέτιση με την ηλικία.

2) Οι ρήξεις δεν επουλώνονται.

3) Μερικές από αυτές αυξάνονται σε μέγεθος, ενώ καμία ρήξη δε φαίνεται να μειώνεται. Μάλιστα, το 50% και 20% των συμπτωματικών και ασυμπτωματικών ρήξεων αντίστοιχα, αυξάνονται σε μέγεθος.

4) Το 80% των ρήξεων μερικού πάχους μεγαλώνουν σε μέγεθος ή γίνονται ολικού πάχους μέσα στα επόμενα 2 χρόνια.

5) Σε ένα 4% μπορεί να οδηγηθεί ο ασθενής σε βαριάς μορφής αρθρίτιδα.

Να σημειωθεί ότι οι ρήξεις δεν προκαλούν τα ίδια συμπτώματα σε όλους τους ασθενείς, ενώ βασικό ρόλο παίζει το μέγεθος και η σημείο της βλάβης. Επίσης, συχνά το σύνδρομο μπορεί να αφορά και τους δύο ώμους.

Πώς γίνεται η θεραπεία του πόνου στον ώμο;

Η θεραπεία για τον πόνο στον ώμο είναι καταρχάς συντηρητική με αντιφλεγμονώδη φάρμακα, τα οποία χορηγούνται είτε από το στόμα είτε εγχύονται στον υπακρωμιακό χώρο.

Συγχρόνως ο ασθενής ακολουθεί ένα στοχευμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας και μυϊκής ενδυνάμωσης των μυών της περιοχής.

Εάν τα συμπτώματα επανεμφανιστούν ή επιμείνουν, ο ασθενής θα πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω με μαγνητική τομογραφία για το ενδεχόμενο ρήξης.

Στην περίπτωση αυτή και ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς, την έκταση της ρήξης και το επίπεδο της δραστηριότητάς του, θα πρέπει να συζητηθεί μαζί του το ενδεχόμενο χειρουργικής αντιμετώπισης.

Η σύγχρονη τάση είναι η επέμβαση να γίνεται αρθροσκοπικά, δηλαδή χωρίς μεγάλη τομή αλλά μέσω μικρών οπών και ειδικών εργαλείων, κι αυτό λόγω της μικρότερης νοσηρότητας, του μικρού χρόνου νοσηλείας και της ταχύτερης αποθεραπείας που παρέχει η μέθοδος αυτή.

Εάν, όμως, η ρήξη είναι πολύ μεγάλης έκτασης ή είναι χρόνια και παραμελημένη με συρρίκνωση των τενόντων, τότε είναι πιθανό να χρειαστεί η κλασσική ανοιχτή χειρουργική επέμβαση.

Όλα αυτά συνεκτιμώνται από το θεράποντα ιατρό, ο οποίος θα πρέπει να συναποφασίσει μαζί με τον ασθενή την πλέον ενδεδειγμένη θεραπεία.