Γνωρίζεις ποια πάθηση στο πέος έχει σχεδόν το 9% του πληθυσμού;
Προέλευση της νόσου Περονί ή κάμψης τους πέους
Εμφανίζεται στο 3%-9% του πληθυσμού. Είναι η επίκτητη κάμψη του πέους. Συναντάται κυρίως σε άνδρες ηλικίας 40-60 ετών αλλά και σε νεότερα άτομα. Είναι καλοήθης νόσος, το όνομα της το έχει πάρει από το Γάλλο Gigot de la Peyronie, χειρουργό του Λουδοβίκου 15ου το 1743, που δημοσίευσε άρθρο σχετικά με αυτή, ενώ ο πρώτος που τη περιέγραψε ήταν ο Faloppius το 1561.
Δες ακόμα: Πώς ορίζεται η πρόωρη εκσπερμάτιση και πώς θεραπεύεται;
Ποια είναι τα συμπτώματα;
Συνήθως εμφανίζεται μετά από τραυματισμό κατά τη σεξουαλική επαφή. Αυτόματη ίαση υπάρχει στο 3% εώς 13% των ασθενών. Τα συμπτώματα της νόσου είναι ο πόνος, η ψηλάφηση μιας πλάκας στο σώμα του πέους και η κάμψη του πέους.
Διακρίνουμε δύο φάσεις
Η νόσος έχει δύο φάσεις. Στην πρώτη μπορεί να έχουμε πόνο στο πέος, όταν ακόμα δεν υπάρχει στύση και το σχηματισμό πλάκας ή οζιδίου σε αυτό. Στη δεύτερη φάση, η πλάκα γίνεται σκληρή και ασβεστοποιείται, οπότε η νόσος σταθεροποιείται. Η πρώτη φάση λέγεται φλεγμονώδη και η δεύτερη φάση της ίνωσης.
Οι εξωτερικοί παράγοντες επιδεινώνουν το πρόβλημα
Προδιαθεσικοί παράγοντες για να συμβεί είναι το κάπνισμα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η δυσλιπιδαιμία, χαμηλή τεστοστερόνη, η νόσος Duputren. Έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται μόνιμο άγχος στο ασθενή, προβλήματα στύσης κατά τη σεξουαλική πράξη, καβγάδες με τη σύντροφο. Όλα αυτά οδηγούν τον ασθενή στην κατάθλιψη.
Ποιες είναι οι διαθέσιμες θεραπείες;
Υπάρχουν διάφοροι τύποι θεραπείας (συντηρητικά ή χειρουργικά). Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή από το στόμα είτε με βιταμίνες Ε είτε με παρα-αμινοβεζοικό οξύ, αναστολείς της φωσφοδιεστεράσης τύπου 5, θεραπείες στη πλάκα με βεραπαμίλη, η κολλαγενάση του κλωστηριδίου και τέλος, θεωρητικά μπορεί να αντιμετωπιστεί με συσκευές έλξης, εξωσωματική θεραπεία με κρουστικά κύματα,συσκευές αντλίας κενού.
Ποια μέθοδο θεραπείας να επιλέξω και γιατί;
Τα αποτελέσματα των θεραπειών αυτών είναι φτωχά εώς ανύπαρκτα. Γι’ αυτό είναι προτιμότερη η χειρουργική αντιμετώπιση όταν έχει σταθεροποιηθεί η νόσος ή όταν είναι αδύνατη η σεξουαλική πράξη. Υπάρχουν διάφορες τεχνικές χειρουργικής αντιμετώπισης. Μια τέτοια επέμβαση μπορούμε να κάνουμε αφού σταθεροποιηθεί η νόσος, δηλαδή εάν για τουλάχιστον τρεις μήνες δεν έχει επιδεινωθεί η κάμψη του πέους και έχει σταματήσει να προκαλεί πόνο. Αυτό συνήθως συμβαίνει ένα χρόνο μετά την έναρξη της νόσου.
Οι πιο γνωστές είναι η Nesbit, όπου έχουμε αφαίρεση ενός τμήματος ιστού από την αντίθετη πλευρά από την κάμψη και τοποθέτηση ραφών εκεί. Κύριο μειονέκτημα της μεθόδου είναι η μείωση του μήκους του πέους.
Μια άλλη τεχνική είναι η χρησιμοποίηση μοσχευμάτων (αυτόλογα, αλλομοσχεύματα, ξενομοσχεύματα, συνθετικά μοσχεύματα). Η μέθοδος αυτή δε μειώνει τόσο πολύ το μήκος του πέους αλλά προκαλεί στυτική δυσλειτουργία. Πρόκειται για πρόβλημα που αφορά πολλούς άνδρες, παρατηρούνταν και σε παλιότερες εποχές και οδηγούσε τον άνδρα να μένει χωρίς σύντροφο. Σήμερα, όμως, αντιμετωπίζεται.
