Fascinating Fours, Fantastic Fives και Fτου ξελευτερία για όλους!
Στο Μαυροβούνιο που ζούσαμε τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν στο οδικό τους δίκτυο ορισμένα τούνελ, Βαλκανικών προδιαγραφών: δίχως ραφιναρισμένα μπετά, φώτα, εξαερισμούς, τηλέφωνο SOS, και ότι άλλο τέλος πάντων διαθέτει ένα σύγχρονο τούνελ ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Λαξευμένα σαν σπηλιά, απευθείας μες τον τραχύ βράχο.
Δες ακόμα: Terrible twos, horrible threes, φτού και βγαίνω!
Όταν μπαίνεις μέσα σε τυλίγει ένα μαύρο, πυκνό σκοτάδι και ένα πέπλο υγρασίας και μυστηρίου, ενώ χοντρές σταγόνες νερού στάζουν με ορμή στην οροφή και το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου.
Οι κοτρόνες ξεπροβάλλουν στα τοιχώματα και περνάνε ξυστά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου σε κάθε στροφή.
Οι παλμοί της καρδιάς σου ανεβαίνουν σταθερά μέχρι που, κάποια σωτήρια στιγμή, βλέπεις το εκτυφλωτικό φως στην αντίπερα όχθη.
Αρχικά, βάζεις τα γυαλιά σου για να αντέξεις το σοκ από το απόλυτο σκοτάδι στο άπλετο φως.
Μετά, ανοίγεις τα παράθυρα να μυρίσεις καθαρό αέρα, και στη συνέχεια βγάζεις το κεφάλι απ’ έξω για να χαρείς τον ήλιο και να δοξάσεις τον Κύριο που βγήκατε ζωντανοί από εκεί μέσα, μια ακόμη φορά!
Αυτή την αίσθηση, θα έλεγα, ότι νιώθεις κατά τη μετάβαση από τα terrible twos & horrible threes στα fascinating fours & fantastic fives.
Καλά, καλά, οκ. Υπερβάλλω λίγο, ως συνήθως.
Δεν μ’ αρέσει να χρυσώνω το χάπι και επίσης, δεν θα ήθελα να προκαλέσω αγωνιώδη σχόλια απελπισμένων μαμάδων τύπου «εμένα είναι 4 ετών και 1 ημέρα, ακόμη να δω φως στο τούνελ, τι θα γίνει;»!
Οπότε, θα το θέσω πιο ρεαλιστικά.
Η αλήθεια είναι ότι η αλλαγή γίνεται σταδιακά.
Κάπου μετά τα τρία με τρεισήμισι οι εκρήξεις θυμού σιγά σιγά σαν να να αραιώνουν. Σαν να γίνονται για πιο ορατούς λόγους και να διαρκούν λιγότερο.
Το μεγάλο «όχι» σταματάει να του φαίνεται τόσο συναρπαστικό κι έτσι παύει να το προφέρει πεντακόσιες φορές τη μέρα.
Μπορεί να αρχίσει και κανένα «ναι» για αλλαγή!
Τα επεισόδια στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ χάνουν την αίγλη τους σιγά σιγά και το σόου γίνεται ολοένα λιγότερο φαντασμαγορικό.
Επιπλέον, κι εσύ κάαααπως σαν να έχεις αρχίσει να βρίσκεις το κουμπί του παιδιού σου για να ηρεμήσει, ή έχεις μάθει πως τέλος πάντων προτιμάει να διαχειρίζεσαι τα tantrum του.
Και ο καιρός περνάει, και η λεκτική του επικοινωνία βελτιώνεται και η αυτονομία του σε ορισμένους τομείς ολοένα και αυξάνεται (εκεί μπορείς κι εσύ να βοηθήσεις, με το να του κάνεις προσβάσιμα πράγματα που χρησιμοποιεί καθημερινά και να του δώσεις την ελευθερία να πειραματιστεί δίχως άγχος).
Και μαζί, ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή του πράγμα που βοηθάει τρομερά!
Και να που κάποια βράδια αρχίζει να μην σας αναζητάει καθόλου και κοιμάται σερί στο κρεβατάκι του.
Και να που αρχίζει να σε περιμένει να βγεις από την τουαλέτα και δεν μπουκάρει στο πρώτο δευτερόλεπτο.
Και ίσως, ίσως λέω, αν είσαι τυχερός, να φάει και το τοστ του παρ ‘όλο που το λιωμένο τυρί τόλμησε να χυθεί από τις άκρες!
Για να μην πω κάτι τηλεφωνήματα που είχες αφήσει από πρόπερσι μισοτελειωμένα, και τελικά καταφέρνεις να ολοκληρώσεις φέτος!
Να μην πω που μπορεί να φας πάλι καθιστή, το δικό σου φαγητό, από το πιάτο, και όχι από το πάτωμα, ή το τραπέζι, ολόκληρο!
Να μην πω για κάτι διακοπές που καταφέρνεις να ξαπλώσεις στον ήλιο και να κάνεις κανονική ηλιοθεραπεία σαν ενήλικας τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο.
Και βουτιά στο καπάκι να μην καείς! Μεγαλεία!
Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινείς, θα πρέπει να πούμε ότι μας πιάνει η απληστία και ανυπομονησία εμάς τους γονείς.
Να τα λέμε κι αυτά.
Δυστύχως, γίνονται τόσο σταδιακά αυτές οι αλλαγές, που δεν τις παρατηρούμε πάντα με τη δέουσα ανακούφιση και ευγνωμοσύνη.
Ούτε διατηρούμε την πίστη ότι τα πράγματα όντως από εδώ και στο εξής θα βελτιώνονται σε αυτόν τον Τομέα.
Αντίθετα, ένα μικρό, τόσο δα ταντρουμάκι, ή μια μέρα έντονης «μαμακίασης», είναι αρκετά να μας ξυπνήσουν τις νωπές ακόμη τραυματικές αναμνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, και να μας κάνουν να θέλουμε να πηδηχτούμε από το Παράθυρο.
Και καθόλου άδικα, θα προσθέσω.
Ωστόσο βοηθάει να σκεφτόμαστε ότι η πορεία είναι ελικοειδής και ανοδική.
Παρά τις κάποιες παλινδρομήσεις, η κατάσταση σταδιακά φτιάχνει σε όλα τα επίπεδα. Τα «τούνελ» είναι ολοένα πιο μικρά και καλύτερων προδιαγραφών. Το φως έρχεται όλο και πιο απρόσκοπτα. Και έρχεται για να μείνει… Για λίγα χρόνια τουλάχιστον, γιατί όπως ακούω κάπου λέει στα 7 ξεκινάει νέος γύρος.
Δηλαδή τι;;; Μου μένουν 5 μήνες ακόμη;; Ω Θεέ μου, τρέχω να προλάβω!!!
ΥΓ1. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι κάπου εκεί, κοντά στα τρία-τέσσερα που σηκώνεις το κεφάλι με αισιοδοξία, πας και κάνεις δεύτερο παιδί! Αλλά για αυτό το απονενοημένο, υπέροχο διάβημα, γνωστό και ως leap of faith, θα τα πούμε μια άλλη φορά.
Για την ώρα, καλή σχολική χρονιά! Enjoy!
Κι αν δείτε λίγο μαμακίαση παραπάνω αυτές τις μέρες, δώστε λίγο χρόνο και χώρο στο άγχος το δικό σας και το δικό του, με αγάπη και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com