Terrible twos, horrible threes, φτού και βγαίνω!
Ελπίζω να είσαι μαυρισμένη/ος τώρα που με διαβάζεις και πλήρως χαλαρωμένη/ος από τις διακοπές, ώστε καθόλου να μην σε αγγίξουν όλα αυτά τα ποταπά, μικροπρεπή πράγματα στα οποία θα αναφερθώ.
Δες ακόμα: Πώς μοιάζουν οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με τα παιδιά;
Αν τα παιδιά σου είναι δε κάπως μεγαλύτερα, εύχομαι να τα έχεις ήδη ξεχάσει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μπροστά στο θαύμα της ζωής, τι αξία έχουν ένα –δύο χρόνια γεμάτα εκρήξεις θυμού, σπαραχτικά και πελώρια «όχιιιιι» και κοπάνημα του κεφαλιού στο πάτωμα μέχρι τελικής πτώσης;
Όχι, δεν αναφέρομαι σε σένα – αν και δεν είναι διόλου απίθανο να καταφύγεις κι εσύ από την απελπισία σου σε αυτές τις ομολογουμένως αναποτελεσματικές, για ενήλικες, τακτικές.
Εγώ αναφέρομαι στο μικράκι σου, που μετά τους 24 μήνες παύει και βιβλιογραφικά να θεωρείται βρέφος, και εγκαινιάζει με θεαματικό τρόπο τη μεγάλη είσοδο στη νηπιακή ζωή!
Και εκεί που μέχρι σήμερα, παρατηρούσες με ενδόμυχο οίκτο άλλων μωρά να πέφτουν στα πατώματα και να επιδίδονται σε λυσσαλέο head-banging μέχρι να γίνει το δικό τους, νομίζοντας οτι “το δικό σου μωρό ποτέ δεν θα κάνει τέτοια”, ένα ωραίο πρωί που πήγες να βάλεις ανέμελα μια ακόμη φορά την πάνα του, ακούς για πρώτη φορά τις δυο συλλαβές τρόμου: “ό-χι”.
Κουνάς το κεφάλι αριστερά δεξιά με αφελή δυσπιστία, χαμογελάς αμήχανα στο αγγελούδι σου, και επαναλαμβάνεις την έκκληση: “Έλα αγάπη μου να βάλουμε την πάνα”. “όοχιιι” παίρνεις ως απάντηση, τώρα πιο βροντερό από ποτέ.
Κρύος ιδρώτας αρχίζει να λούζει το μέτωπό σου, καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι μάλλον έχεις πέσει κι εσύ θύμα των ‘terrible twos’, αυτό το αναπτυξιακό στάδιο που κρίνεται ως “απαραίτητο” ή έστω “υγιές” για τον επιτυχή διαχωρισμό του τέκνου από τους γονείς.
Τουτέστιν, επανάσταση τώρα!
“Ποιά είσαι ‘συ κυρά μου, που θα μου πεις τι να βάλω, τι να φάω, πότε να το φάω, και πως θα το φάω;” θα έλεγε αν μπορούσε το νήπιο.
Δεν μπορεί όμως, οπότε καταφεύγει σε χίλια δυο “χαριτωμένα” τερτίπια που, αναλόγως ιδιοσυγκρασίας γονέα, παιδιού και τον συνδυασμό αυτών, μπορεί να σε στείλουν στο πλησιέστερο τρελάδικο.
Καθημερινοί Διάλογοι Παράνοιας με το μωρό σου
-Πεινάω!
-Θες φρούτο;
-Όχι
-Θες γιαούρτι;
-Όχι
-Θες αυγό;
-Όχι
Λες θα του δώσω δύο επιλογές. Έχω διαβάσει ότι πιάνει (όντως συχνά πιάνει!).
-Θες φαγητό ή τοστ;
-Τόχτ! (Φτιάχνεις τοστ..)
-Όχιι με τυλί. (Βγάζεις το τυρί..)
-Όχιι ολοκηρο. (Το κόβεις στη μέση.)
-Καίειιι. (Το δοκιμάζεις να δεις αν καίει και πέφτει κλαίγοντας που δοκίμασες από το τοστ του!
Κόβεις το κομμάτι από το οποίο δοκίμασες, επειδή σέβεσαι το δικαίωμά του να σε σιχαίνεται, και ας βγήκε από εκεί που βγήκε – είναι μικρό ακόμη βλέπεις δεν μπορείς να του το τρίψεις στη μούρη. (Παρεπιπτόντως, δεν καίει, παρ’όλα αυτά το φυσάς).
Δοκιμάζει.
-Πού είναι το τυλί;
Κλαίει.
Κλαις.
Οι δικές μου αξέχαστες πρώτες αναμνήσεις
Θυμάμαι στις πρώτες διακοπές αυτής της φάσης να τηλεφωνώ ένα απόγευμα στην αδερφή μου, που τα είχε περάσει κάποια χρόνια πριν, εκλιπαρώντας τη να μου πει ότι δε θα κρατήσει για πάντα αυτό το μαρτύριο…
Κάποιες μέρες ο 2,5 ετών τότε γιος μου ήθελε να βουτήξει στη θάλασσα, αλλά δίχως να βραχεί! Άλλες, δεν ήθελε να βουτήξει επουδενί, γιατί έλεγε ότι ήθελε να φύγουν τα σκάφη πρώτα (δλδ ένα σκάφος που αχνοφαινόταν κάπου στον ορίζοντα).
Όμως δεν ήθελε και να φύγουμε από την παραλία. Και έτσι, με 40 βαθμούς υπό σκιά, καθόμασταν παρέα, κάτω από την τέντα, να στάζουμε ο ένας πάνω στον άλλον, και να λιώνουμε, αργά αλλά σταθερά, μετρώντας τα πετραδάκια.
Νόμιζα ότι ο γιός μας ξυπνούσε κάθε πρωί και κατάστρωνε ραδιουργό σχέδιο: “Χμμμ.. ποιοι είναι οι 50 τρόποι να τους βγάλω από τα ρούχα τους; να τους κλονίσω το νευρικό τους σύστημα; να τους εξοντώσω φυσικά και ψυχικά;”
Βέβαια, μετά από 4 χρόνια, μπορώ με σιγουριά να επιβεβαιώσω τα λεγόμενα της αδερφής μου, τότε στο τηλέφωνο: “Περνάει, κι αυτό, περνάει!” Όχι ότι δεν σου σπάνε τα νεύρα. Όχι ότι δεν απαιτεί μια ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση επιπέδου Δαλάι Λάμα. Όχι ότι δεν σε σπρώχνει στα άκρα και δαγκώνεσαι να μην βρίσεις.
Μπορεί βέβαια να είναι πολύ πιο αραιά και ήπια τα επεισόδια. Μπορεί να έρθει πολύ αργότερα από τα 2. Μπορεί να κρατήσει λιγότερο ή πολύ παραπάνω από έναν χρόνο. Αλλά το σίγουρο είναι ότι περνάει το άτιμο, και σιγά σιγά επανέρχεστε σε κλίμα συνεργασίας, καλύτερα από ποτέ.
Και τότε μετανιώνεις για τις φωνές, τις απειλές και τις ανούσιες νουθεσίες στο δίχρονο και το τρίχρονο.
Στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα
Μακάρι να είχα αυτή την οπτική τότε, στο πρώτο μου παιδί. Και αντί να κάθομαι στα πατώματα μαζί του εξηγώντας με τις ώρες τα ανεξήγητα και φουντώνοντας έτσι αθελά μου τον θυμό του (και μαζί τη δική μου απελπισία) να του έδινα τον απαραίτητο χώρο και χρόνο να εκφράσει την ένστασή του.
Με ψυχραιμία, εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και την αναγκαία απόσταση που κάθε γονέας τελικά πρέπει να διατηρεί μπροστά στις αμήχανες στιγμές της “ραγδαίας” ανάπτυξης του εγκεφάλου των όχι πια και τόσο “βρεφών” μας.
Στην τελική, αν το παιδί σου θέλει να πιεί νερό δίχως να βρέξει το στόμα του, δεν έχει να κάνει με σένα. Και σίγουρα δεν μπορείς να του λύσεις το πρόβλημα.
Άστο να βρει εκείνο την άκρη του. Και μείνε κοντά του σε περίπτωση που θέλει μια αγκαλιά να παρηγορηθεί, όταν διαπιστώσει ότι αυτό απλά δεν γίνεται. Αυτές άλλωστε οι πρώτες ματαιώσεις της ζωής, με τη σωστή διαχείριση, είναι που θα τον κάνουν πιο ανθεκτικό ενήλικα αύριο.
Όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο, δεν είναι θέμα προσωπικής βεντέτας. Δεν είσαι εσύ στο στόχαστρο του μένους του – απλά είσαι η παράπλευρη απώλεια. Βάστα γερά και δείξ’ του τον δρόμο.
Σταθερά, με αγάπη και όσο μεγαλύτερη ψυχραιμία γίνεται.
Μην ξεχνάς είσαι ο φάρος του, και θα είσαι για όλη του τη ζωή!
Υ.Γ. Ακόμη κι έτσι βέβαια, όταν η μικρή μου, άρχισε πρόσφατα τις πρώτες έντονες επαναστάσεις, υπήρχαν φορές που “ψάρωσα” και το έχασα. Έπεσα στην ίδια παγίδα, σαν πρωτάρα. Η διαφορά ήταν στον χρόνο επανάκαμψης και στις κινήσεις επιδιόρθωσης. Ήξερα πως όλα αυτά ήταν φυσιολογικά. Γρήγορα έπαιρνα μια ανάσα και ξεκινούσα από εκεί που το αφήσαμε. Και φαίνεται πως κι εκείνη ακολουθεί τελικά τους ρυθμούς μου, και ξεπερνάει όλο και πιο γρήγορα τις “κρίσεις” της. Άντε και στο τρίτο, τίποτα βρε. Βαρεμάρα!
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com