Σώστε τη Λεχώνα Γυναίκα – Γυναίκα
Βγήκες λοιπόν από το μαιευτήριο και πας σπιτάκι σου. Αναλόγως των συνθηκών σου, αυτό μπορεί να είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο.
Στο πρώτο μου παιδί – εκείνο που δεν έλεγε με τίποτα να θηλάσει σωστά, και είχα περάσει 3 αγωνιώδεις μέρες σε τρίκλινο και με τις μαίες να με στραβοκοιτάζουν επειδή τις είχα τρελάνει στις κλήσεις – θυμάμαι πόση ανακούφιση αισθάνθηκα με το που μπήκα στο ήσυχο σπιτάκι μου.
Δες ακόμα: Γεννήσαμε; Επιβιώνοντας τις πρώτες μέρες στο μαιευτήριο
Ήμασταν με τον άντρα μου μαζί, και οι τρεις μας αρχίσαμε να νιώθουμε πλέον σαν οικογένεια. Φαγητό και κάποια βασικά του σπιτιού τα έκανε η καλή μου μανούλα (τυχερή, το ξέρω!). Για το θέμα του θηλασμού, πήρα σύντομα σύμβουλο και με μια μαγική κίνηση μας έσωσε και τους δυο μας!
Στο δεύτερο μου παιδί – εκείνο που έπιασε αμέσως τη θηλή λες και 9 μήνες μες την κοιλιά μελετούσε εντατικά το θέμα – η επιστροφή στο σπίτι ήταν λίγο πιο δύσκολη. Αφενός γιατί υπήρχε ήδη ένα παιδάκι να περιμένει, αφετέρου γιατί ο σύζυγός μου πηγαινοερχόταν εξωτερικό, οπότε δεν τον είχα σταθερά δίπλα μου.
Και στις δύο πάντως περιπτώσεις, θυμάμαι καλά, να πλέω σε πελάγη ευτυχίας τις πρώτες 10-15 μέρες. Να νιώθω το άγγιγμα του Θεού στον ώμο, και να κάθομαι να απολαμβάνω τα ήσυχα αγγελούδια μου να κοιμούνται του καλού καιρού.
Και ξαφνικά, ΤΣΑΦ, ένα απόγευμα, απροειδοποίητα, όλα άλλαξαν! Σαν να με άφησε ο Θεός και να με άγγιξε ο αείμνηστος πρώην πρωθυπουργός (ξέρεις ποιος, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε).
Οι ύπνοι μειώθηκαν σε διάρκεια, και άρχισαν κάτι απογευματινά κλαματάκια, που γρήγορα εξελίχθησαν σε απαρηγόρητα ουρλιαχτά διάρκειας 1, 2, 3, 4 ή και παραπάνω ώρες, αναλόγως του τυχερή ένιωθα που λέει και το google.
Σε αυτή τη φάση, είναι που αρχίζεις μπαίνεις στο νετ, ψάχνεις σε φόρουμ, διαβάζεις βιβλία. Και προς μεγάλη σου λύπη ναι, όλα τα συμπτώματα συμπίπτουν με τον ορισμό αυτού που φοβόσουν και γράφεται ως εξής: Κολικοί! Οι ανεξήγητοι, απαρηγόρητοι, απερίγραπτοι – και πολλά άλλα που ξεκινάνε απο το “α” στερητικό- κολικοί.
Και στις δύο μου λοχείες ανεξαιρέτως, πέτυχα το Ζονγκ στο θέμα μαστίτιδα (must-ίτιδα όπως την μετονόμασα αφού φαίνεται πως για μένα είναι αναπόσπαστο συστατικό επιτυχίας!). Υπερπαραγωγή γάλακτος, άτσαλοι ύπνοι με το μωρό πάνω στο στήθος/καρπούζι, και μια πρέζα απλής γκαντεμιάς, είναι αρκετά για να σου κάτσει το λαχείο. Και φίλη μου, πίστεψέ με, η μαστίτιδα είναι ένα λαχείο, που συναγωνίζεται σε επίπεδο πόνου τον φυσικό τοκετό άνευ επισκληριδίου.
Με τη διαφορά βέβαια ότι έχεις ήδη μόλις γεννήσει (άρα γιατί να τα περνάς αυτά λοιπόν, οεο;;;) και ότι τώρα ψήνεσαι και στον πυρετό, όσο ο θηλασμός μετατρέπεται σε Κινέζικο βασανιστήριο που περιέργως σου κάνει καλό και πρέπει να τον αποζητάς από πάνω! Τρέλα.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, πρόσθεσε και ότι κάπου πιο κάτω από το πονεμένο στήθος υπάρχει είτε μια τομή 10 εκατοστών (διπλής όψης- και σε μήτρα και σε κοιλιά), είτε – λίγο ακόοομη πιο κάτω – ράμματα και θαύματα που όσες έχουν κάνει φυσικό τοκετό ξέρουν (και οι υπόλοιπες δε χρειάζεται να μάθουν). Σε κάθε περίπτωση το τρίπτυχο σήκω-κάτσε-σκύψε που απαιτεί κατά κόρον η λοχεία, δεν το λες και πικ-νικ!
Ένα τόσο δα πλασματάκι, εξαρτάται 100% από εσένα για την επιβίωσή του και χρειάζεται 24ώρες/24ωρο την προσοχή σου και τη φροντίδα σου. Κι εσύ νιώθεις ότι δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να κρατήσεις καθαρό, φαγωμένο και όρθιο. Κι ενώ κάνεις ό,τι μα ό,τι μπορείς για να είναι καλά, εκείνο γίνεται κόκκινο από τα ουρλιαχτά και τον πόνο, επί 2-3-4 ώρες. Κάνεις ότι έχεις διαβάσει…μασάζ, κομπρέσες, σιρόπι, βόλτες σε άβολες στάσεις. Μάταια. Κάποιες φορές καταλήγεις απλά να κλαίς κι εσύ μαζί του, στις 1πμ, στο σαλόνι.
Όχι, δεν το λες πικ-νικ.
Το λες τρόμο, το λες κούραση, το λες ανά στιγμές απόγνωση, το λες μια μεγάλη δοκιμασία για την οποία κάνεις δεν μπορεί να σε προετοιμάσει αρκετά.
Βεβαία, ευτυχώς που δεν αρέσει η τρομολαγνεία και θα σου πω ότι δεν είναι όλες τόσο γκαντέμες σαν του λόγου μου.
Υπάρχουν μωράκια ήσυχα, μανούλες ήρεμες και χαρούμενες, με ομαλή ρύθμιση της γαλουχίας ή τέλος πάντων του τρόπου σίτισης του μωρού. Υπάρχουν οι ορμόνες που μπορεί να σε αναστατώνουν, αλλά σε βοηθάνε και να αντέξεις με ελάχιστο ύπνο και πολύ πόνο. Υπάρχει η μεθυστική ευτυχία του να βλέπεις το μωρό σου, να το κοιμίζεις στην αγκαλιά σου, και να αποκοιμιέσαι μυρίζοντας το κεφαλάκι του.
Τέλος υπάρχει και η “περιτραυματική αμνησία”, που κάνει τον άνθρωπο να ξεχνά τα πάντα γύρω από ένα πολύ δύσκολο γεγονός.
Δεν το λεω εγώ, η ιατρική επιστήμη το λέει!
ΥΓ1. Η ειρωνεία είναι ότι όλοι σε καλούν, σου στέλνουν μηνύματα και σε επισκέπονται, στην αρχή, που ο σύζυγος σου έχει συνήθως άδεια, το μωρό κοιμάται ακόμη πολύ, κι εσύ πλέεις ούτως η άλλως σε πελάγη ευτυχίας (και άγνοιας!). Μετά, όταν αρχίζουν τα δύσκολα, όλοι έχουν γυρίσει στις ζωές τους. Τότε που εκτός από κούραση, αρχίζει και συσσωρεύεται και πολλή μοναξιά. Όμως ένα μήνυμα, μια γρήγορη επίσκεψη (με μια σοκολατίνα), ένα χαρούμενο τηλεφώνημα, ίσως αλλάξει τη μέρα μιας λεχώνας που έχει χορτάσει πάνα και τέσσερις τοίχους.
ΥΓ2. Μια μπανάλ αλλά τόσο χρήσιμη συμβουλή προς τους γύρω: προσφέρετε τη βοήθεια με όποιον τρόπο μπορείτε και πάνω απ΄όλα με σεβασμό και διακριτικότητα. Οι επισκέψεις κοινωνικού χαρακτήρα, σπάνια βοηθούν. Συνήθως η λεχώνα θέλει ηρεμία και αμέριστη πρακτική υποστήριξη στο σπίτι. Αν υπάρχει πρώτο παιδί στο σπίτι, κάντε της μια τεράστια χάρη: απασχολείστε το, βγάλτε το μια βόλτα, αφήστε τη λίγο μόνη με το μωρό, το έχει ανάγκη! Αν δε ζητάει η ίδια βοήθεια, γιατί ντρέπεται, προσπαθείστε να αφουγκραστείτε και να προλάβετε τις ανάγκες της. Για λίγο καιρό η νέα μαμά, γίνεται παιδί μαζί με το λεχούδι της. Εσείς προσπαθήστε να γίνετε η μαμά της!
ΥΓ3. Δεν θα μιλήσω για πιο βαριές, αλλά καθόλου σπάνιες, περιπτώσεις επιλοχείου κατάθλιψης. Δεν το έχω ζήσει και δεν είμαι ειδικός. Όπως όμως όλα τα ψυχικά νοσήματα είναι κάτι για το οποίο οφείλουμε να ενημερωθούμε, να αναγνωρίσουμε και να έχουμε κατα νου οταν μιλάμε για λεχώνες. Η έγκαιρη διάγνωση και η αντιμετώπιση με τη βοήθεια του ειδικού σώζει στην κυριολεξία ζωές!
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com