Πώς θα δείξω την αγάπη μου στο έφηβο παιδί μου;

“Το να αγαπιέσαι βαθιά από κάποιον σου δίνει δύναμη, όμως το να αγαπάς κάποιον βαθιά σου δίνει θάρρος”.
Lao Tzu
Δες ακόμα: Ποιος είναι ο ρόλος της οικογένειας στην εφηβεία;
Με τη φράση αυτή του Lao Tzu σαν έναυσμα θα ήθελα να δούμε πώς μπορούμε να δείξουμε ως γονείς, δάσκαλοι, μεγάλοι, την αγάπη μας στον έφηβο άνθρωπο που αγαπάμε τόσο και μεγαλώνουμε μαζί του. Η εφηβεία έχει από μόνη της, τις ιδιαιτερότητές της.
Το παιδί μου μεγάλωσε, μπορεί να κάνει πολλά από αυτά που κάνουν οι μεγάλοι, κι εγώ, ο γονιός μεγάλωσα κι αν με άφησα πίσω τα προηγούμενα χρόνια, τώρα δυσκολεύομαι ακόμη περισσότερο να προλάβω τις αλλαγές του. Το παιδί μου αλλάζει, μοιάζει να μην έχει πολλά κοινά με το μικρό που καληνύχτιζα κάθε βράδυ, κι έτρεχε στην αγκαλιά μου κάθε που φοβόταν.
Τώρα είναι μεγάλος, ξέρει πολλά, άλλα νομίζει ότι τα ξέρει κι άλλα που θέλω να του μάθω, τα θεωρεί ξεπερασμένα και δεν θέλει να τα ακούσει καν. Οι παρέες του έχουν μεγαλύτερη σημασία από αυτά που τόσα χρόνια του μάθαινα;
Με αυτά συχνά γονείς αναζητούν βοήθεια για τα παιδιά τους, πριν τα πράγματα ξεφύγουν, οι προνοητικοί, ή όταν πια τα πράγματα δεν πάνε άλλο, όταν η αναζήτηση βοήθειας κρίνεται πλέον επιτακτική.
Τι ισχύει στην εφηβεία;
Η εφηβεία ή καλύτερα η επί της ήβης, δεν είναι αρρώστια παρά μία φυσιολογική φάση ζωής και ανάπτυξης του ανθρώπου. Οι αλλαγές, ψυχικές και πνευματικές που προκύπτουν, προέρχονται και συνυπάρχουν με τις αλλαγές στο σώμα της ήβης και οφείλονται σε κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια.
Παρόλο που σε όλους συμβαίνουν τα ίδια όσον αφορά τις αλλαγές στο σώμα του ανθρώπου, άλλη εφηβεία έχει ο καθένας.. Ακόμη και στην ίδια οικογένεια άλλη εφηβεία περνά το κάθε παιδί. Ιστορικά, στο πέρασμα των αιώνων οι κανόνες για την εφηβεία, τι είναι σωστό να συμβαίνει τότε, διαφοροποιούνται ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας.
Άρα, αυτά που ισχύουν σε φυσιο – σωματικό επίπεδο, η έκκριση ορμονών, η αφύπνιση της σεξουαλικότητας, οι έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις, και η επιρροή του κοινωνικού συνόλου των ομοίων, η παρέα, ισχύουν για όλους του εφήβους, το πώς θα περάσει όμως κανείς στην εφηβεία του εξαρτάται από τη δουλειά που είχε γίνει πριν. Πώς ήταν ο έφηβος/ η σαν παιδάκι, πώς το μεγαλώσαμε; Είχαμε μαζί διαύλους επικοινωνίας; Είχαμε αφτιά και καρδιά ανοιχτή;
Έντονα προβλήματα παρουσιάζονται κι έρχονται σαν συνέχεια προηγούμενων δυσκολιών συνήθως. Αν όλα αυτά πήγαν καλώς την προηγούμενη δεκαετία της ζωής του, τότε συνήθως τα πράγματα είναι πιο ήπια. Αν όχι, είναι ώρα να πάρουμε οι γονείς βοήθεια να μάθουμε να αγαπιόμαστε με άλλο τρόπο για να ζούμε καλά στην οικογένεια μας, για εμάς, και τους νέους ανθρώπους που
μεγαλώνουμε.
Πώς θα δείξω στον έφηβο γιο μου, την κόρη μου την αγάπη μου;
Συχνά μαθαίνουμε τόσες γλώσσες κι εμείς και τα παιδιά μας δεν μαθαίνουμε τη γλώσσα της αγάπης στην οικογένεια μας. Δεν την μιλάμε αυτή μέσα στην οικογένειά μας. Αγαπάμε αλλά πώς το δείχνουμε;
Στη βάση όλων είναι η φροντίδα, η φροντίδα του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής του παιδιού μας. Ένα αφρόντιστο παιδί σε κάθε έναν τομέα, θα υστερεί, θα είναι πιο πίσω σε σχέση με τους άλλους. Έπειτα, ο γονιός θα πρέπει να εμπιστεύεται το παιδί του. Δεν θα πρέπει να ψαχουλεύει τα πράγματά του για να μάθει το παιδί του. Η απόγνωση είναι κακός σύντροφος στην επαφή με τον έφηβο.
Θα πρέπει να του δείχνει εμπιστοσύνη να αναλαμβάνει πράγματα, να το υποστηρίζει με όλους τους τρόπους υλικά, ηθικά και συναισθηματικά. Από μικρός ο άνθρωπος μαθαίνει ότι όλοι συνεισφέρουμε για το κοινό καλό. Μέσα στην οικογένεια και μέσα στην κοινωνία. Όλοι από τον πιο μεγάλο ως τον πιο μικρό είναι χρήσιμοι και ισότιμα μέλη. Όλοι έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος έχει περισσότερα δικαιώματα και πιο πολλές υποχρεώσεις. Υπάρχουν πράγματα που κάνουμε όλοι υποχρεωτικά αλλά και άλλα κατ’ επιλογήν. Ο έφηβος έχει ανάγκη τα όρια. Ο γονιός θα πρέπει αυτά που λέει να συνδέονται με την ανάλογη πράξη. Αλλιώς, χωρίς σταθερότητα και συνέπεια άλλα θα λέμε, άλλα θα εννοούμε κι άλλα τελικά θα κάνουμε.
Είναι όμως και η ευελιξία, καθώς ο γονιός αφουγκράζεται το παιδί του, η ενσυναίσθηση, το να καταλαβαίνω πώς νιώθει ο άλλος, που κάνει τη διαφορά. Αυτό με κάνει να μπορώ να ακούω με αφτιά ανοιχτά και καρδιά ανοιχτή. Ακούω με τη λογική μου, και νιώθω, τι νιώθω με αυτό που ακούω κι αυτό που συμβαίνει, συναισθάνομαι τον άλλο και με βάση αυτό επικοινωνώ με το παιδί μου.
Συνδιαλέγομαι, δεν λέω και το παιδί ακούει, διαπραγματεύομαι. Σταματώ και επιστρέφω όταν βρίσκω πόρτα κλειστή. Επιμένω όμως σταθερά με τη στάση μου να δείχνω ότι συνεχίζω να την αγαπώ και να την εμπιστεύομαι. Σέβομαι το παιδί μου. Πώς αλλιώς θα
σέβεται το παιδί μου τον εαυτό του, αν εγώ δεν του το μάθω αυτό; Αν εγώ δεν σέβομαι τον εαυτό μου ή το παιδί μου, πώς περιμένω να με σεβαστεί στην εφηβεία του ή να το σεβαστεί ο άλλος; Γίνεται βορά στα χέρια του κάθε επιτήδειου.
Μιλάω με λόγια αγάπης, φέρομαι με σεβασμό στο παιδί μου. Ακόμη, ενθαρρύνω την αυτονόμηση του παιδιού μου. Δεν είναι λίγο
να νιώσεις ότι ο γονιός σου πιστεύει σε σένα και σε ενθαρρύνει να ανοίξεις τα φτερά σου.
Τέλος, σε μία εποχή οικονομικής κρίσης, και περισσότερο κρίσης αξιών, νομίζω ότι είναι χρέος των γονιών, και των παιδαγωγών εν γένει η ενστάλαξη της ελπίδας, όχι της φανταστικής λύσης όλων των προβλημάτων, αλλά της θετικής σκέψης. Ένας τέτοιος τρόπος θέασης των πραγμάτων ενισχύει την αυτοεκτίμηση του ανθρώπου.
Βλέπω ανθρώπους, νέους τρομοκρατημένους με την ενηλικίωση που πλησιάζει. Άλλοι πασχίζουν να μαζέψουν όσα περισσότερα υλικά εφόδια μπορούν για να βγουν στη μάχη της ζωής. Άλλοι, πιστεύουν ότι όλα θα λυθούν μαγικά ή παράνομα.
Όλα αυτά είναι να μας προβληματίσουν, γιατί αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται τόσο τη ζωή, χάνουν τη χαρά τους αλλά και τη χαρά της διαδρομής. Κι όταν αρχίζουμε να μιλάμε τη γλώσσα της αγάπης, γλυκαινόμαστε και την συνεχίζουμε, κι έτσι με αυτή τη γλύκα μιλάνε κι αυτά στους δικούς τους φίλους/ες, στους συντρόφους τους και στα μικρά τους που θα έρθουν.
Και το καλύτερο είναι ότι με τους δικούς μας ανθρώπους ποτέ δεν είναι αργά να μάθουμε να μιλάμε με αγάπη και σεβασμό, ακόμη κι αν δεν έχουμε πια μικρά παιδιά, εφήβους, ή δεν είμαστε πια έφηβοι. Ακόμη κι αν είμαστε πια οι παππούδες και οι γιαγιάδες των εγγονιών μας.