Όλοι οι γονείς τρέμουμε την ώρα που θα ακούσουμε το πρώτο χτύπημα («γκντουπ») από την πτώση του παιδιού μας. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο, αυτό να συμβεί όταν είναι ακόμη πολύ μωρό…
Δες ακόμα: Τι να κάνεις αν τρέχει αίμα η μύτη του παιδιού
Ναι! Τόσο μωρό, που νομίζουμε ότι δεν μπορεί να «κουνηθεί» και πολύ.. Το αφήνουμε «μια στιγμή» στην αλλαξιέρα να πιάσουμε τα μαλλιά μας ή στο κρεβάτι να πιάσουμε κάτι που έπεσε στο πάτωμα.
Αλλά προφανώς χάσαμε τόσο δά μικρό επεισόδιο που εκείνο κατέκτησε απροειδοποίητα και εν μια νυκτί: το ορόσημο να γυρνά από ανάσκελα- πλάι, από πλάι μπρούμυτα, κ.ο.κ.
Αν σου έτυχε κι εσένα, μην νιώθεις άσχημα! Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!
Πότε έρχεται το πρώτο “γκντουπ”;
Συνήθως, ωστόσο, το πρώτο, γερό χτύπημα συμβαίνει αρκετά αργότερα. Όταν το παιδί π.χ κάνει τα πρώτα του βήματα, ή παίρνει θάρρος και αρχίζει τα πρώτα του άτσαλα τρεχάματα. Αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού, ενδέχεται τα «γκντουπ» από εκεί και στο εξής να αποτελούν την καθημερινή μουσική υπόκρουση της οικογενειακής σας ζωής.
Πως λέμε η μελωδίας της ευτυχίας; Ε, του τρόμου, σκέψου!
Οι σκηνές που εξελίσσονται μετά από αυτόν τον απαίσιο ήχο είναι συνήθως οι εξής:
- Ο χρόνος παγώνει και εκκωφαντική σιωπή απλώνεται παντού, μέχρι να ακούσεις την πρώτη αντίδραση του παιδιού (τσιρίδα vs κλάμα vs. κλαψούρισμα), που ακολουθεί σχεδόν αυτοστιγμεί με το γκντουπ και μαρτυρά κατά πολύ το μέγεθος τη ζημιάς.
- Κοιτάς για κλάσματα δευτερολέπτου πανικόβλητη γύρω σου για να βρεις ένα ενήλικο βλέμμα συμπαράστασης, ιδανικά από τον πατέρα του παιδιού.
- Τρέχετε πανιασμένοι και “ξέπνοοι” κοντά στο παιδί, και δεν παίρνεις ανάσα μέχρι να το σηκώσετε, να δείτε την κατάσταση του.
- Αν είναι ελαφρύ το τραύμα, κάνεις σαν να μην έγινε τίποτα, βάζεις το πιο πλατύ σου χαμόγελο και αρχίζεις τα κου-κου-τσα στο παιδί, ενώ βρίσκεις σιγά σιγά το χρώμα σου και τη φωνή σου.
- Αν είναι σοβαρά τα πράγματα- με αίματα κτλ – λιποθυμάς και ξυπνάς λίγη ώρα μετά, ελπίζοντας ότι ο άλλος ενήλικας που λέγαμε παραπάνω, έχει φροντίσει τα πάντα.
Όχι εντάξει, πλάκα κάνω! Απεναντίας, όταν το παιδί σου χτυπάει, υποφέρει, πονάει κ.ο.κ, μπορεί να χάνεις τρία χρόνια από τη ζωή σου κάθε φορά, αλλά μεταμορφώνεσαι συνήθως σε λέαινα, έτοιμη για όλα. Κι ας είσαι «γατάκι» υπό κανονικές συνθήκες.
Εκεί που δεν άντεχες πχ ποτέ τα αίματα, βρίσκεις τον εαυτό σου να καθαρίζει πληγές, να τραβάει ετοιμόρροπα δόντια, να αφαιρεί ακίδες, γυαλιά με την ακρίβεια του Dr House και την ψυχραιμία της Dr Grey (ευτυχώς που δεν έχασες επεισόδιο!).
Να πω την αλήθεια, το πρώτο μου παιδί ήταν τόσο προσεκτικό, που αίμα του είδαμε πρώτη φορά στα 2,5 χρόνια, όταν γλίστρησε και έπεσε σε κάτι χαλίκια με τις παλάμες. Αν και ο ίδιος τρόμαξε πάρα πολύ (τόσο, που κοιμήθηκε όλο το βράδυ με τα χέρια σηκωμένα και τις παλάμες προς τα πάνω!), τα τραύματα ήταν επιπόλαια.
Φτιάχνοντας την “υπέρβαρη” τσάντα πρώτων βοηθειών
Εγώ όμως επιτέλους βρήκα ευκαιρία να επιδείξω την προνοητικότητα και την οργάνωσή μου στον άντρα μου, χρησιμοποιώντας κάποια από όλα εκείνα τα άπειρα σωληνάρια, κουτάκια και μπουκαλάκια που κουβαλούσα αδίκως στην υπέρβαρη τσάντα αλλαγής:
1. Άρνικα αλοιφή για τους μώλωπες
2. Άρνικα χαπάκια για λήψη από το στόμα
3. Αλόη βέρα για τα καψίματα
4. Καταπραϋντικό gel για τα τσιμπήματα από έντομα
5. Αντισηπτικό υγρό
6. Ιωδιούχο υγρό
7. Γάζα αποστειρωμένη
8. Τραυμαπλάστ
Πρώτο παιδί vs Δεύτερο παιδί
Κι ενώ στο πρώτο παιδί τα φάρμακα έληγαν και τα πετούσα σχεδόν άθικτα, στο δεύτερο, ζωή να’χει (και καλή τύχη πάνω απ’ όλα, γιατί θα την χρειαστεί!), δεν προλαβαίνω να τα αναπληρώνω.
Πέφτει συνεχώς. Εξακολουθώ να τρομάζω με τα «γκντουπ» που ακούω κάθε τρεις και λίγο από τη μέρα που ξεκίνησε να στέκεται, αλλά εκείνη συνήθως γελάει και συνεχίζει ακάθεκτη.
Ευτυχώς τα δεύτερα παιδιά μάλλον βγαίνουν λαστιχένια!
Πριν ένα εξάμηνο ωστόσο, μια από τις 300 τούμπες της μέρας, απέβει ολίγον «μοιραία» για την τύχη του ενός μπροστινού δοντιού της. Ω ναι… «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας» και καπάκι «σκόνη και θρύψαλα»… το δόντι!
Ακολούθησαν αγωνιώδη τηλεφωνήματα σε διάφορους παιδοδοντιάτρους, ανταλλαγή φωτό μέσω viber, και η σύσσωμη απόφαση για ολική εξαγωγή. Δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη τη μέρα που σφάδαζε πάνω μου και τα αίματα έφταναν μέχρι και στη μπλούζα τη δική μου. Επί μήνες έβλεπε ρόμπα λευκή, και καρέκλα χειρουργείου (για την ακρίβεια, ακόμη και κομμωτηρίου!) και έφευγε τρέχοντας.
Πόσες φορές ξαναγύριζα στο μυαλό τη σκηνή που μου γλίστρησε από τα χέρια. «Αν την κρατούσα λίγο πιο σφιχτά;».. «Αν σηκωνόμουν να την ακολουθήσω όπου πήγαινε;»…αν αν αν. Ξέρω όμως ότι καμιά φορά, αυτά «απλά» συμβαίνουν και το αυτομαστίγωμα δε βγάζει πουθενά.
Έτσι κατέληξα..
Προσπαθούμε για το καλύτερο, αλλά δεν είμαστε Θεοί να αποτρέψουμε όλα τα ατυχήματα. Είμαστε οι γονείς τους, απλοί άνθρωποι. Παίρνουμε τα μέτρα μας, δεν τα εκθέτουμε σε κίνδυνο, ελαχιστοποιούμε τις πηγές ρίσκου, τους μαθαίνουμε πως να προφυλάσσονται, και από κει και πέρα, ευχόμαστε να στέκονται πάντα τυχερά, μες τις «ατυχίες» τους.
Γιατί ατυχίες θα έχουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Να τα κλείσουμε σε γυάλα δεν γίνεται-ευτυχώς!
Ψυχραιμία, προετοιμασία (ιδανικά με σεμινάρια α’ βοηθειών και σχετικά videos από έγκυρες πηγές στο διαδίκτυο), και φαρμακείο με τα είδη πρώτης ανάγκης πάντα κοντά .
Και μην ξεχάσετε και το υπογλώσσιο για εσάς! Μουχαχα.
Υ.Γ. Δεν ξαναβάζω υστερόγραφα γιατί άκουσα ότι το μάτι πέφτει εκεί, και λέω, όχι, τζάμπα γράφω όλα τα παραπάνω; Τιμωρία. Κανένα Υ.Γ.
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com