Που’ ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια…
Αφού γύρισα στην εργασία μου μετά την άδεια μητρότητας, και για τον επόμενο 1 – 1,5 χρόνο, τα πιο ωραία πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στη ζωή του γιου μου. Τα πρώτα μπουσουλήματα, οι πρώτες λεξούλες, τα πρώτα φιλάκια, οι πρώτες εκούσιες αγκαλιές, τα πρώτα βήματα…
Δες ακόμα: Back to work: Γυρνώντας πίσω στη δουλειά μετά την εγκυμοσύνη
Θα έλεγα και τα πρώτα δοντάκια, αλλά αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο. Στην δική μας περίπτωση για παράδειγμα, κάθε ανατολή δοντιού σήμαινε πυρετός και μπούκωμα στην καλύτερη, πτώση του ανοσοποιητικού και full extra ίωση στη χειρότερη. Δεν υπάρχει καμία επιστημονική σύνδεση, το ξέρω, αλλά μας συνέβη τόσες φορές, που ήμουν έτοιμη να εκπονήσω μια σχετική μελέτη μόνη μου.
Σε γενικές γραμμές όμως την βρίσκω υπέροχη αυτή την εποχή. Ο ρυθμός ανάπτυξης είναι ανεπανάληπτα ραγδαίος σε όλα τα επίπεδα. Κάθε μέρα το παιδί κατακτάει μια καινούρια ικανότητα. Ανακαλύπτει τον εαυτό του, τις δυνατότητες του και τον κόσμο γύρω του. Ο ενθουσιασμός του δεν κρύβεται!
Ούτε και η αγάπη του.
Αγνή, αμόλυντη αγάπη και χαρά πηγαία, καθαρή «μαγεία», έτοιμη να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια σου, ανά πάσα στιγμή: Κάθε φορά που του σκας εσύ ή ένα οικείο του πρόσωπο ένα χαμόγελο.
Όταν ακούει ένα γνώριμο αγαπημένο τραγουδάκι. Όταν επαναλαμβάνει τις νέες λέξεις, σαν παπαγαλάκι, μετά από σένα. Με αυτή την λεπτή, γλυκιά, τρεμάμενη φωνούλα που δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει. Όταν αντικρίζει κάποιο σκυλάκι ή γατάκι και τρελαίνεται.
Γενικά, σε κάθε αλληλεπίδραση με το θαύμα της ζωής!
Είναι ένα στάδιο στο οποίο κρύβεται και μια χρυσή ευκαιρία για εμάς τους «μεγάλους». Να θυμηθούμε όλα τα αγνά υλικά της μαγιάς που κρύβουμε μέσα μας. Να «κλέψουμε» λίγο από τον ενθουσιασμό τους για τα απλά και μικρά «θαύματα» της καθημερινότητας. Να αφήσουμε την αγάπη και τη χαρά να πολλαπλασιαστούν γύρω μας. Να παγώσουμε λίγο τις σκέψεις μας και τις σκοτούρες μας, και να γίνουμε πάλι για λίγο παιδιά. Να αντλήσουμε δύναμη και ενέργεια για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα.
Στο πρώτο μου παιδί δυστυχώς έλειπα από τις περισσότερες «πρώτες» του φορές. Τα μάθαινα από την νταντά ή τη γιαγιά στο τέλος της μέρας. Πόσο με έζωναν οι τύψεις! Όταν το σκέφτομαι αναδρομικά, θεωρώ οτι πιο μεγάλη ζημιά μας έκαναν οι ενοχές μου, παρά η απουσία μου αυτή καθ’αυτή.
Και οι τύψεις μου δεν οφείλονταν καθαρά στο ότι απουσίαζα τόσες ώρες – αν και ήταν μεγάλο κομμάτι – όσο στο ότι αυτό που έκανα ήταν μακριά από τις αξίες μου.
Μακάρι να υπήρχε τρόπος να τις αποβάλλουμε τις ρημάδες τις τύψεις και να ευχαριστιόμαστε απερίσπαστα την όση ώρα μας απομένει με το παιδί. Δεν ξέρω πραγματικά ποιος είναι αυτός ο τρόπος – όταν τον ανακαλύψω θα γράψω βιβλίο!
Ίσως να έχουμε αποκρυσταλλώσει μέσα μας τους λόγους για τους οποίους εργαζόμαστε, ιδανικά να αγαπάμε αυτό που κάνουμε και να το έχουμε αποδεχτεί ως κομμάτι της πραγματικότητας μας; Ποιος ξέρει;
Όπως και να’χει πάντως, στο δεύτερο παιδί που είχα την πολυτέλεια να είμαι σπίτι (αλλά και μια κάποια βοήθεια, πριγκιπέσσα της ξενιτιάς γαρ – να τα λέμε κι αυτά!) ένιωθα πολύ μεγαλύτερη ηρεμία, αυτοπεποίθηση και απόλαυση του κάθε σταδίου.
Ανεξάρτητα αν δουλεύεις ή όχι, πραγματικά προσπάθησε να ρουφήξεις την κάθε στιγμή και να χαρείς τη νηνεμία των πρώτων 2 ετών.
Λίγο πριν ξεκινήσει η εποχή του μεγάλου «όχι», των πρώτων, φαινομενικά αναίτιων εκρήξεων θυμού (γνωστές και ως “tantrums”), καθώς και των πρώτων κινήσεων επιθετικότητας (ένα «αθώο» δαγκωματάκι που σου αφήνει σημάδι για πάντα μωρέ, πως κάνεις έτσι;!).
Αλλά επειδή όπως ξέρεις, μισώ την τρομολαγνία… μην αγχώνεσαι, δε συμβαίνουν απαραίτητα όλα αυτά. Και σίγουρα δεν συμβαίνουν και τα τρία
ταυτόχρονα.
Εκτός κι αν είσαι από τις τυχερές σαν του λόγου μου!
Ναι, στον επόμενο τόνο, όπως κατάλαβες, θα μπούμε σε αυτό το τρικυμιώδες κεφάλαιο που έχει ολόκληρη βιβλιογραφία από πίσω και που έχει ονομαστεί, όχι τυχαία, “terrible twos’ (να προσθέσω και “threes”/ “fours” να είμαστε μέσα;!).
Είμαι σε μεγάλη φόρμα να γράψω γι’αυτό, γιατί μόλις ξεκινήσα να τα ξαναζώ με τη δίχρονη κορούλα μου. Νόμιζα ότι επειδή και είμαι πιο ήρεμη και χαλαρή μαμά, θα το γλυτώναμε. Χα! Πόσο βαθιά νυχτωμένη είμαι ώρες ώρες όμως;!
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com