Σακχαρώδης διαβήτης και περιοδοντίτιδα: Δυο αλληλένδετες με αμφίδρομη σχέση έννοιες

περιοδοντίτιδα

 

Ο σακχαρώδης διαβήτης  αποτελεί μια ιδιαίτερα συχνή νόσο, αφού ο επιπολασμός του κυμαίνεται μεταξύ 0,5-2% ανάλογα με τη χώρα. Ειδικότερα στη χώρα μας υπάρχουν περίπου 900.000 διαβητικοί, εκ των οποίων οι μισοί είναι χωρίς αγωγή, ενώ μόνο οι 250.000 είναι σωστά ρυθμισμένοι συμφώνα με πρόσφατες έρευνες.

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης ως νοσολογική οντότητα χαρακτηρίζεται κυρίως από την αύξηση της γλυκόζης του αίματος λόγω έλλειψης ή ανεπαρκούς δράσης της ορμόνης ινσουλίνης, και μπορεί να εμφανίσει επιπλοκές σε διαφορετικά συστήματα του οργανισμού όπως στο καρδιαγγειακό, στο νευρικό, στο ουροποιητικό αλλά και στη στοματική κοιλότητα.

Η πλειοψηφία των δημοσιευμένων άρθρων μιλάει για την αμφίδρομη σχέση μεταξύ διαβήτη  και περιοδοντίτιδας. Αφενός η περιοδοντίτιδα έχει καθιερωθεί ως η 6η επιπλοκή του διαβήτη, αφετέρου η περιοδοντική νόσος σε διαβητικούς ασθενείς  μπορεί να οδηγήσει σε απορρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης και ανεπαρκή γλυκαιμικό έλεγχο.

Αναλυτικότερα:

  • Ο κυριότερος μηχανισμός επίδρασης του διαβήτη στη νόσου του περιοδοντίου είναι η υπερβολική φλεγμονώδης αντίδραση που παρατηρείται στους διαβητικούς. Πιο συγκεκριμένα, ο Σακχαρώδης Διαβήτης οδηγεί στους ασθενείς αυτούς σε υπερπαραγωγή προ-φλεγμονωδών παραγόντων, που με τη σειρά τους μπορούν να οδηγήσουν σε έντονη φλεγμονή και συνεπακόλουθη καταστροφή των περιοδοντικών ιστών, δηλαδή σε πιο επιθετική περιοδοντίτιδα.
  • Επίσης, οι διαβητικοί, πιθανώς να έχουν μειωμένη ροή σάλιου δλδ ξηροστομία, καθώς και αυξημένα επίπεδα σακχάρων στο στόμα. Και οι δύο αυτοί παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένη πλάκα, και κατά συνέπεια, αυξάνουν τον κίνδυνο για ανάπτυξη της περιοδοντίτιδας.
  • Επιπλέον, οι διαβητικοί παρουσιάζουν συχνά και άλλες επιπλοκές που αυξάνουν τον κίνδυνο για την ανάπτυξη νόσων του περιοδοντίου, όπως αγγειακές αλλαγές, διαταραχές στο μεταβολισμό των λιπιδίων και του κολλαγόνου και δυσλειτουργία των ουδετερόφιλων κυττάρων, τα οποία παίζουν βασικό ρόλο στην ανοσολογική απόκριση του οργανισμού και τη φλεγμονή.
  • Τέλος, οι διαβητικοί εμφανίζουν καθυστερημένη επούλωση τραυμάτων αλλά και αυξημένο κίνδυνο λοιμώξεων, γεγονός που μπορεί να επιδράσει αρνητικά τόσο στην εξέλιξη όσο και στη θεραπεία της περιοδοντικής νόσου.

Αντίστροφα, η  ανάπτυξη περιοδοντίτιδας σε διαβητικούς ασθενείς οδηγεί σε απορρύθμιση του γλυκαιμικού ελέγχου. Αυτό αποδίδεται στο ότι η περιοδοντίτιδα μπορεί να συντηρήσει μια κατάσταση χρόνιας συστηματικής φλεγμονής και να αυξήσει την αντίσταση της ινσουλίνης.

Συμπερασματικά, οι διαβητικοί που δεν ελέγχουν καλά ή ακόμα χειρότερα καθόλου το σάκχαρό τους, είναι περισσότερο ευπαθείς και παρουσιάζουν εντονότερα προβλήματα στοματικής υγείας σε σχέση με εκείνους που φροντίζουν να έχουν έναν αποτελεσματικό γλυκαιμικό έλεγχο.

Επομένως, με δεδομένο τον αυξημένο κίνδυνο για νόσους του περιοδοντίου που παρουσιάζουν οι διαβητικοί, για αυτούς είναι αναγκαία τα ακόλουθα:

  • Σχολαστική στοματική υγιεινή από μέρους τους, όπως φυσικά τους έχει υποδείξει ο θεράπων οδοντίατρός τους,
  • Τακτικοί έλεγχοι ανά εξάμηνο από τον οδοντίατρο τους,  και
  • Ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου με δίαιτα και φάρμακα, κατόπιν υπόδειξης του ειδικού ιατρού.

Σε βοήθησε αυτό το άρθρο;

Αυτή η σελίδα δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές. Δες περισσότερα.