Και κανένα, και 1, και 2, και 3, και 4 παιδιά..
Το προηγούμενο μου κείμενο κατέληγε ότι αξίζει να κάνεις δεύτερο παιδί. Υπονοούσε μάλιστα, ότι μπορεί και να αξίζει να κάνεις και τρίτο. Αλλά αν το πρόσεξες, επουδενί δεν έλεγε ότι πρέπει να κάνεις δεύτερο ή τρίτο. Και όχι τυχαία.
Δες ακόμα: Oops!..i did it again! Δεύτερο παιδί!
Αν με παρακολουθείς από την αρχή, ίσως θυμάσαι πως υπερασπιζόμουν το αναφαίρετο δικαίωμα μιας γυναίκας να μη θέλει να κάνει κανένα παιδί. Διότι αν ένα πράγμα σιχαίνομαι είναι ο φασισμός, οποιαδήποτε μορφής.
Δεν αντέχω τις “απόλυτες” δηλώσεις και τα τσιτάτα τύπου “με ένα παιδί ολοκληρώνεσαι ως γυναίκα” ή “με δυο παιδιά έρχεται η ισορροπία” ή “μάλλον όχι, όχι, στο τρίτο παιδί έρχεται ισορροπία” ή “όοχι, όχι, πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις και ένα αγόρι και ένα κορίτσι για να έρθει η ισορροπία!”.
Και κάνεις εσύ παιδιά και περιμένεις την ολοκλήρωση και την ισορροπία. Αυτό όμως που δεν σου είπαν είναι ότι αυτά δεν έρχονται μόνα τους, ούτε με τα παιδιά.
Η ολοκλήρωση και η ισορροπία μιας γυναίκας, και κάθε ανθρώπου, κατακτιέται με προσπάθεια και κόπο, όπως καθετί πολύτιμο και δύσκολο. Έρχεται μέσα από δαιδαλώδεις δρόμους αυτογνωσίας, δοκιμής και λάθους. Και σίγουρα δεν έχει ημερομηνία εγκαινίων, ούτε ημερομηνία λήξης. Ξεκινάει από την στιγμή που γεννιόμαστε και δεν σταματάει ποτέ.
Ναι, βιολογικά η γυναίκα μπορεί να κάνει παιδιά μέχρι μια Χ ηλικία. Αυτό είναι το μόνο hard fact που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας σαν δεδομένο. Κατά τα άλλα, τα πάντα ρει!
Το ότι συχνά η απόκτηση παιδιών αποτελεί ένα πολύ καλό εφαλτήριο για πολλές γυναίκες να ψαχτούν, να θυμηθούν τα δικά τους παιδικά χρόνια, να επουλώσουν τραύματα, να αυτοβελτιωθούν κοκ, είναι κάτι «τυχαίο». Δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμβεί, ούτε είναι απαραίτητο ότι πρέπει να προηγηθεί η γέννηση ενός παιδιού.
Ξέρω γυναίκες μόνες, ή άτεκνες, μια χαρά ισορροπημένες, ώριμες και αυθύπαρκτες. Ξέρω γυναίκες παντρεμένες, με σύζυγο και παιδιά, μια χαρά ανώριμες, ανισόρροπες και ετερόφωτες .
Το ότι εγώ πριν τα 25 μου δεν ήξερα τι ήθελα ως γυναίκα, κοντά στα 30 ήξερα σίγουρα μόνο τι δεν ήθελα, μέχρι τα 35 μου βασανιζόμουν ως μητέρα, και τώρα πλησιάζοντας τα 40 κάαπως (τονίζω κάπως) σαν να ηρεμώ, δε σημαίνει απολύτως τίποτα για όλο τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό.
Άσε δηλαδή που με τα παιδιά υπάρχει και ο κίνδυνος παράλληλα να το «χάσεις» και λίγο πριν την ώρα σου. Και αντί για ταξίδι αυτογνωσίας, να κάνεις ταξίδι στο πλησιέστερο τρελάδικο, δίχως εισιτήριο επιστροφής.
Εντάξει, υπερβάλω, ως συνήθως. Αυτό όμως που πραγματικά μπορεί να συμβεί είναι τα παιδιά να έρθουν σαν σίφουνας, να σε σηκώνουν στον αέρα, να σε αναποδογυρίσουν, να σε ταρακουνήσουν, σε στροβιλίσουν (και μαζί με τον άντρα σου, αν έχεις) και μετά από 5-6-10 χρόνια να σε «πετάξουν’ κάτω με δύναμη. Σαν στυμμένη λεμονόκουπα (και δεν φταίνε φυσικά τα παιδιά σε τίποτα.)
Αν δεν έχεις προλάβει στο μεσοδιάστημα να προσέξεις έστω και λίγο τον εαυτό σου, τα θεμέλιά σου, τη σχέση σου, την ψυχή σου, το σώμα σου, κινδυνεύεις να βρεθείς με πολλαπλές κακώσεις, καρούμπαλα και ένα κενό ίσα με το μπόι σου.
Εκεί, είτε θα σηκωθείς, θα ανασκουμπωθείς, θα διώξεις την σκόνη και τα φύλλα από πάνω σου, και θα ξεκινήσεις να βρεις ξανά το μονοπάτι σου, ακροβατώντας γύρω γύρω από την μαύρη τρύπα, είτε θα φοβηθείς τόσο μη σε καταπιεί το κενό, που θα πιαστείς με όλη σου τη δύναμη από τον ομφάλιο λώρο που έχεις τεχνητά διατηρήσει με τα παιδιά σου, και θα κρέμεσαι μια ζωή από αυτά, για να μην πέσεις μέσα.
Και κάπως έτσι, ξεκινάνε ένα σωρό παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας… όμως δεν με έφερες εδώ για να σου τις αναλύσω, έτσι δεν είναι;
Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν θα γίνεις ή όχι μητέρα, το αν θα κάνεις ένα, κανένα, δύο, τρία ή τέσσερα παιδιά, το αν θα έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους, ή όχι, το αν θα παντρευτείς πριν κάνεις παιδιά κοκ, είναι δική σου και μόνο υπόθεση (και του συντρόφου σου προφανώς, εφόσον υπάρχει).
Δεν είναι της κοινωνίας, της εκκλησίας, της μαμάς σου, της θείας σου, της ξαδέρφης σου ή της κολλητής σου. Είναι δικαίωμά σου, και εφόσον είναι προϊόν ώριμης και συνειδητοποιημένης σκέψης, θα πρέπει να το υποστηρίζεις και να το υπερασπίζεσαι μέχρι τελικής πτώσης.
Μόνο εσύ ξέρεις τις ιδιαίτερες προσωπικές σου, οικογενειακές σου, και βιολογικές σου συνθήκες. Δεν υπάρχει «σωστή» ή «λάθος» απόφαση, δεν υπάρχει «πρέπει» ή δεν «πρέπει».
Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχει και αυτός ο ρατσισμός, πιο έντονος και πιο ύπουλος ίσως από κάθε άλλη μορφή εκεί έξω στην κοινωνία μας, και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε στάση. Να προσέχουμε τι λέμε, πως το λέμε, τι ρωτάμε και τι υπονοούμε!
Εκτός από τις συνειδητές αποφάσεις, αρκεί να σκεφτούμε και να βάλουμε για μια στιγμή τον εαυτό μας στη θέση της γυναίκας, που μπορεί να θέλει, μα δεν μπορεί να αποκτήσει ένα παιδί ή ένα δεύτερο παιδί.
Η αποδοχή, η ευγένεια, ο σεβασμός και η διακριτικότητα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Ας τα υιοθετήσουμε πρώτα εμείς οι «μαμάδες» ή εν δυνάμει μαμάδες, και ας ανοίξουμε το μυαλό μας και ας γίνουμε το παράδειγμα για τα παιδιά μας, αγόρια ή κορίτσια, ώστε αυτή η κοινωνία να γίνει πιο ανοιχτή και φιλόξενη, με ανθρώπους πιο αυθεντικούς και ευτυχισμένους.
ΥΓ. Τι εννοείς παρα – σοβάρεψα;; Δες τον τίτλο και φαντάσου με να τον τραγουδάω και να τον χορεύω. Εντάξει τώρα; Άντε και στο επόμενο άρθρο σου υπόσχομαι θα το γυρίσω και πάλι στο ελαφρολαϊκό πρόγραμμα.
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com