Be with a baby, Act like a baby (Το πρώτο εξάμηνο)
Την περίοδο μετά τη λοχεία στο πρώτο μου παιδί, και μέχρι να επιστρέψω γραφείο, τη θυμάμαι ως μια από τις πιο γλυκές, αγνές και τρυφερές περιόδους της ζωής μου. Ως μια τεράστια «ροζ φούσκα», όπως την είχα ονομάσει.
- Ο θηλασμός είχε εδραιωθεί και μου είχε γίνει επιτέλους εύκολος και βολικός. Όπου βρισκόμουν, είχα μαζί μου το γάλα, στη σωστή θερμοκρασία και αναλογία.
- Οι κολικοί είχαν υποχωρήσει αισθητά και μετά τον τρίτο μήνα άρχισα να βλέπω ξεκάθαρα ότι το προσωπάκι του γιου μου μπορεί να γίνει ΚΑΙ χαμογελαστό ΚΑΙ γλυκό, εκτός από μοβ και συνοφρυωμένο.
- Είχε αρχίσει ένα είδος χαριτωμένης επικοινωνίας μεταξύ μας, και μπορούσα πλέον να αποκωδικοποιήσω έστω στο περίπου τι ένιωθε – σε αντίθεση με τον πρώτο καιρό που μου μόνο έκλαιγε και έψαχνα τι είχα κάνει λάθος η δόλια μάνα.
- Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μου είχαν πέσει εντελώς και το αυτοκίνητο μου έβγαινε από το πάρκινγκ μόνο για μπεμπεδοσυναντήσεις λοχείας, θηλασμού ή με τα κορίτσια από την τάξη του ανώδυνου τοκετού.
Παρά την αϋπνία, τον μαύρο κύκλο κάτω από το μάτι, και τις άπειρες ανησυχίες μας ως νέες μαμάδες, ο κόσμος μας ήταν εντελώς διαφορετικός τον «αληθινό» κόσμο εκεί έξω.
Μύριζε αθωότητα, μπεμπεδίλα, χαρά και προδέρμ. Δεν υπήρχε τοξικότητα και δεν υπήρχε απειλή (άλλη από το να ξυπνάει κάθε μισή ώρα το μωράκι σου επειδή περνάει άλμα ανάπτυξης…)
Δες ακόμα: Τι είχες γάλα, τι είχα πάντα;!
Αν θέλω όμως να είμαι εντελώς αντικειμενική, δεν είναι μόνο ανοιχτές οι αποχρώσεις της φούσκας. Και σίγουρα, δεν είναι για όλους ροζ. Εκτός από τα «χτυπητά» – ξενύχτια, αμέτρητες αλλαγές πάνας ή επιβάρυνση της μεσούλας σου με το να κάνεις τα πάντα με το μωρό ανά χείρας,- υπάρχουν και πιο κάποιες «λεπτές» αποχρώσεις, που κάποιους ανθρώπους στο τέλος απλώς τους φρικάρουν.
Αδιάλειπτοι non-stop ήχοι όπως «μπρρρρ», «πρρρρριτς» και «μπεεερμπ», αγωνιώδεις προσπάθειες για κοίμισμα (και αν είσαι στη δική μου κατηγορία, συχνά ανεπιτυχείς!), άπειρες ώρες με μουσική υπόκρουση βρεφικών νανουρισμάτων «γκλινκ, γκλονγκ» και μια βουβή «μονοτονία» που δεν είναι για όλους…
Και δεν είναι παράλογο. Έχουμε μάθει αλλιώς. Ειδικά όμως εμείς οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων, ζούμε σε άλλους ρυθμούς. Όλα αυτά μας φαίνονται καθηλωτικά (με την κακή έννοια) και παιδαριώδη. Μας φαίνονται «χάσιμο» χρόνου. Είμαστε «μεγάλοι» πια, σοβαροί, υπεύθυνοι, έχουμε δουλειές, πρέπει να είμαστε παραγωγικοί, «σωστοί» ενήλικες. Η ζωή πλέον μας ζητά να «συνερχόμαστε» γρήγορα, να κινούμαστε γρήγορα, να τελειώνουμε γρήγορα τις εκκρεμότητές μας. Δεν μας επιτρέπεται το παιχνίδι δίχως σκοπό και το «χασομέρι».
Δεν είναι εύκολο να κυλιέσαι στο πάτωμα με τις ώρες όσο το μωρό τους κάνει τη «γυμναστική» του και θέλει να παράλληλα να σε νιώθει κοντά (τα δικά μου μωρά τουλάχιστον με ήθελαν πάντα κοντά). Δεν είναι πάντα ευχάριστο να αναφωνείς με ενθουσιασμό «κούκου-τσα» ή “peek-a-boo” τριακόσιες φορές τη μέρα – κι ας προκαλεί αδιανόητο γέλιο σε όλα τα βρέφη του κόσμου. Δεν είναι πάντα εφικτό να «γίνεις μωρό», μαζί με το μωρό σου – παρόλο που η φύση έχει προβλέψει μια φάση παλινδρόμησης για τη νέα μαμά, ακριβώς για να την «παλέψει» και να συντονιστεί λίγο με το βρέφος.
Το καλό είναι ότι αν δουλεύεις ως υπάλληλος, τουλάχιστον σου δίνεται αυτή η «πολυτέλεια», να παγώσεις λίγο το χρόνο, καθώς συνήθως βρίσκεσαι σε άδεια μητρότητας (αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας… ουφ….δύσκολα τα πράγματα). Θεωρητικά, το ότι ζεις κάτι προσωρινό και κυριολεκτικά ανεπανάληπτο, σε κάνει να το απολαμβάνεις περισσότερο.
Από την άλλη, αν όντως το απολαμβάνεις, και η δουλειά σου ξέρεις ότι θα σε στερήσει όλη μέρα από το μωρό σου, η επιστροφή στο γραφείο είναι σαν μια ωρολογιακή βόμβα σε αντίστροφη μέτρηση. Η ροζ φούσκα σου είναι έτοιμη να σκάσει.
Πριν το καταλάβεις, έρχεται η ώρα που θα πρέπει να δρομολογήσεις πολλά διαδικαστικά, τόσο με τον εργοδότη σου (π.χ. πως θα πάρεις το μειωμένο ωράριο που δικαιούσαι), όσο και με τον βασικό φροντιστή του μωρού σου, (εύρεση, πλάνο έναρξης στερεών τροφών, τράπεζα γάλακτος κοκ).
Στην περίπτωση δε που η επιστροφή σου συμπέσει με το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών, ετοιμάσου για έναν κόμπο να ανεβαίνει στον λαιμό σου πολύ νωρίτερα, κατά τον Μάιο, που συνειδητοποιείς τι πρέπει να γίνει καλοκαιριάτικα.
Μπορεί βέβαια να έχεις πήξει τόσο άσχημα μέχρι τότε, που με μεγάλη χαρά σκέφτεσαι το επόμενο βήμα επιστροφής στο γραφείο. Ναι ναι, ξέρω. Εκεί που πας με κανονικά, καθαρά ρούχα, και ελαφρύ μακιγιάζ, που οι συνάδελφοί σου σε καλημερίζουν με αληθινές λέξεις ενηλίκων, γελάνε με τα αστεία σου και μιλάνε με ολοκληρωμένες προτάσεις.
Απολύτως κατανοητό κι αυτό. Προσωπικά, όχι ότι δεν μου έλειψαν στοιχεία από τη ζωή ενηλίκων, αλλά ήμουν ξεκάθαρα από αυτές με τον κόμπο στο λαιμό. Και μου πήρε καιρό να συνηθίσω.
Αλλά αυτά θα τα δούμε στην επόμενη δημοσίευση, όπου εύχομαι να σε βοηθήσω να οργανωθείς εγκαίρως και καταλλήλως, ώστε η επιστροφή σου να είναι όσο πιο ομαλή και ανώδυνη γίνεται (να μην κάνεις δηλαδή τα ίδια λάθη με την αφεντιά μου!).
Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com