Κύηση υψηλού κινδύνου
Οι κυήσεις που συνοδεύονται από παθολογικές καταστάσεις, οι οποίες αυξάνουν την περιγεννητική νοσηρότητα και θνησιμότητα, κατατάσσονται στις υψηλού κινδύνου.
Στατιστικά, οι κυήσεις υψηλού κινδύνου έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν σε αποβολή πρόωρο τοκετό, υπολειπόμενη ανάπτυξη εμβρύου, διανοητική καθυστέρηση ή αναπηρία εμβρύου, εμβρυϊκό θάνατο.
Η κακή κατάληξη μιας κύησης υψηλού κινδύνου δεν μπορεί να αποκλειστεί, μπορεί όμως η κατάσταση να βελτιωθεί με έγκαιρη διάγνωση των αιτίων και σωστή θεραπεία.
Αίτια
Τα κυριότερα από τα πολλά αίτια που χαρακτηρίζουν μια κύηση υψηλού κινδύνου, είναι:
- Ιστορικό με αποβολές
- Προηγούμενες γεννήσεις νεκρών εμβρύων ή θάνατοι νεογέννητων
- Ιστορικό με πρόωρους τοκετούς και νεογέννητα λιποβαρή ή υπέρβαρα
- Προηγούμενα παιδιά με γενετική ανωμαλία
- Πολύτοκες (πάνω από 7 παιδιά)
- Ιστορικό με προεκλαμψία ή εκλαμψία
- Προηγούμενη Rh ή ABO ασυμβατότητα
- Πολυδύμη κύηση
- Υδράμνιο ή ολιγάμνιο
- Ανεπάρκεια του τραχήλου της μήτρας
- Αιμορραγίες κατά την εγκυμοσύνη
- Εξανθηματικές νόσοι κατά την εγκυμοσύνη
- Σακχαρώδης διαβήτης
- Καρδιακή, νεφρική, ηπατική, γαστρεντερική νόσος
- Αιμοσφαιρινοπάθειες
- Επιληψία
- Προδρομικός πλακούντας
Η παρακολούθηση της εγκύου υψηλού κινδύνου γίνεται συχνά (κάθε 1 – 2 εβδομάδες) και, αν χρειαστεί νοσηλεία, εισάγεται σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης εγκύων, με κατάλληλο εξοπλισμό και στενή συνεργασία με ιατρούς άλλων ειδικοτήτων. Η μονάδα αυτή παρέχει υπερήχους, καρδιοτοκογράφο, δυνατότητα εκτέλεσης αμνιοπαρακέντησης, συνεργασία με εργαστήριο γενετικής για έλεγχο τυχόν ύπαρξης χρωμοσωμιακών ανωμαλιών και με εργαστήριο μικροβιολογικό και ραδιοανοσομετρήσεων για ορμονικούς ελέγχους, οιστριόλης (έχει άμεση σχέση με τη γενική κατάσταση του εμβρύου και τη λειτουργία του πλακούντα), πλακουντιακού γαλακτογόνου (παράγεται στον πλακούντα και είναι αξιόπιστος δείκτης της λειτουργικότητάς του), Α-εμβρυοπρωτεϊνης (παράγεται στο ήπαρ του εμβρύου και έχει μεγάλη σημασία στα πρώτα στάδια της ενδομήτριας ανάπτυξής του).
Πρόληψη
Για να πετύχουμε μείωση της μητρικής και εμβρυϊκής νοσηρότητας και θνησιμότητας, θα πρέπει παθήσεις όπως καρδιοπάθειες, φλεγμονές, νεφροπάθειες να αντιμετωπίζονται προ του τοκετού. Σε περίπτωση ανεπάρκειας τραχήλου, να γίνεται συρραφή του. Σε σακχαρώδη διαβήτη και υπέρταση, να λαμβάνεται η κατάλληλη αγωγή. Μεγάλη σημασία έχει να πειστεί η έγκυος να συνεργαστεί με την νοσηλευτική ομάδα και να ακολουθήσει την ενδεδειγμένη θεραπευτική αγωγή, η οποία μερικές φορές είναι μακροχρόνια και μπορεί να χρειαστεί η γυναίκα να μείνει στο κρεβάτι ακόμη και σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.