Back to school
Ε ναι, άργησα λίγο, είναι γεγονός. Όμως τι νόημα θα είχε να σου έγραφα για το σχολείο μαζί με όλους τους άλλους τον Σεπτέμβρη που έπηξε ο τόπος με τέτοια άρθρα;
Δες ακόμα: Εγώ και το παιδί μου: Στηρίζοντας την επιτυχία στο σχολείο
Ενώ τώρα, με τη Εθνική μας εορτή και την παρέλαση στο πλατύσκαλό μας, το πικ των δραστηριοτήτων, των εκδρομών, το στρώσιμο των χαλιών και με μια υποψία μελομακάρονου να πλανάται στον άερα (μπρρρρρ…), πες αλήθεια, τώρα δεν είσαι πιο back to school από ποτέ; Εγώ πάντως, τώρα το νιώθω στο πετσί μου 100%.
Σίγουρα πρέπει να έχει να κάνει το γεγονός ότι για πρώτη φορά έχω παιδί δημοτικού! Και μάλιστα έχω την τύχη να είναι ένα δημόσιο δημοτικό, άκρως οργανωμένο, με έναν σύλλογο γονέων σούπερ δυναμικό και δραστήριο, με δασκάλες νέες, αφοσιωμένες και συνεννοήσιμες.
Όπερ σημαίνει ότι σε λιγότερο από δυο μήνες από την έναρξη του σχολικού έτους, έχουμε ήδη κάνει 2 ενημερώσεις γονέων από τη δασκάλα, 2 γνωριμίες με την διευθύντρια (γιατί άλλαξε), 2 εκδρομές τμήματος, εκλογές για το ΔΣ του συλλόγου γονέων και 2 συνελεύσεις!
Αναμφισβήτητα η πίστα έχει αλλάξει σε σχέση με τον παιδικό σταθμό.
Καταρχήν, το παιδάκι μου τώρα έχει «ύλη», λογής λογής βιβλία, λογής λογής τετράδια – πράσινα, κίτρινα, μπλε σκούρα, μπλε ανοιχτά-, τετράδιο «πρώτης γραφής», φάκελο εργασιών, φάκελο Αγγλικών και δε συμμαζεύεται. «Απαιτείται» τσάντα με ροδάκια και διπλό αμορτισέρ (το ασορτί τσαντάκι φαγητού είναι προαιρετικό, αν και πολύ εφετζίδικο).
Κάνει υπολογιστές, και στην τάξη του έχουν λευκό πίνακα και προτζέκτορα!. Ωραία αυτά τα κόλπα, εμείς δεν θυμάμαι να έχουμε τέτοια «κομφόρ».
Πάει για να μάθει γράμματα και όχι για να ζωγραφίζει όλη μέρα superman, spiderman και όλο το παρεάκι. Αυτό που το βάζεις;
Στις ενημερώσεις δεν μου μιλάνε πλέον για την λεπτή και την αδρή κινητικότητα ή την κοινωνικότητα του, ούτε μου πλέκουν εγκώμια για το πόσο ωραία ζωγραφίζει. Τώρα μου μιλάνε στα σοβαρά για το «μαθησιακό» κομμάτι και το «συμπεριφορικό» κομμάτι, την ωριμότητά του, ή ενίοτε (και περιέργως) την έλλειψη αυτής.
Και τέλος, πιστεύω ότι σίγουρα παίζει ρόλο το ότι τώρα πλέον είμαι “stay at home mom”, σε συνδυασμό με το ότι ξεκίνησαν και οι δραστηριότητες για πρώτη φορά για εμάς! Οπότε πολύ μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς μου και της φαιάς μου ουσίας αφιερώνεται εκεί.
Τον πάω, τον φέρνω, τσεκάρουμε τις εργασίες, περνάμε πολύ ώρα μαζί, μιλάμε για το τι έγινε μες τη μέρα, ποιος τον κλώτησε, ποιος τον είπε “γυαλάκια”, “μπαγλαμά” και άλλα τέτοια ωραία, πολιτισμένα πράγματα (γκρρ…).
Προσπαθώ να θυμηθώ τι γινόταν όταν δούλευα όλη μέρα και ξεκίνησε παιδικό (ξεκίνησε…που λέει ο λόγος. Τον πρώτο χρόνο μια εβδομάδα πήγαινε, 2 ήταν σπίτι άρρωστος, για να ακριβολογούμε). Τότε όμως ήταν πιο απλά τα πράγματα. Τον πήγαινα το πρωί, πήγαινε η νταντά τον μάζευε από τον σταθμό το μεσημέρι και τέλος.
Αν η δουλειά σου είναι περιορισμένου ωραρίου, φαντάζομαι το έργο βγαίνει με σένα να γίνεσαι χίλια κομμάτια, κάτι μεταξύ Θανάση Βέγγου και Τιραμόλα.
Αν η δουλειά σου είναι άπειρες ώρες, προφανώς παίζει (εκτός από πίεση να είσαι εκεί στα απαραίτητα, και τύψεις όταν δεν είσαι) αβυσσαλέο outsourcing σε παπουδογιαγάδες ή /και νταντάδες.
Τέλος πάντων, παρεκτράπηκα, ας μην καταστροφολογώ άδικα.
Όπως σε όλα τα πράγματα φαντάζομαι λύσεις βρίσκονται και οι φόρμουλες διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις της κάθε οικογένειας (και η κατανάλωση αλκοόλ από τους γονείς αντιστοίχως μουχαχα).
Και για να μην υποτιμάω και τη μετάβαση από το σπίτι στον παιδικό ή στο προνήπιο, θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη εβδομάδα προσαρμογής, να παίρνω άδεια λίγες ώρες για να βρίσκομαι κοντά στο παιδί.
Πράγμα καθόλου εύκολο ή δεδομένο σε όλες τις δουλειές, και ευγνωμονώ το τότε αφεντικό μου για την κατανόηση που έδειξε.
Ευτυχώς (για τα deadlines μου και για την ψυχική μου υγεία), ο 2,5 ετών τότε γιος μου έκατσε πρόθυμα, σχετικά γρήγορα. Μη με ρωτήσεις όμως τι θα έκανα αν κάθε μέρα μου ζητούσε να φύγει στη μισή ώρα, ή αν δεν ήθελε καν να μπει. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου πω. Αν είχα την εναλλακτική της γιαγιάς ή της νταντάς, ίσως θα καθυστερούσα λίγο την έναρξη. Ίσως θα την ανέβαλα για τον επόμενο χρόνο. Αν δεν είχα την εναλλακτική όμως;;;
Καμιά φορά δεν υπάρχουν ξεκάθαρες εξηγήσεις ή απαντήσεις. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, εκτός από το να δείξεις κατανόηση προς τις ανάγκες του παιδιού και να ζητήσεις κάποια βοήθεια από πιο “ειδικούς”, είναι ότι ίσως θα ήταν μια καλή εποχή να ξεκινήσει η μύηση στο concept της δωροδοκίας, μουχαχα.
Τι, εννοείς ντροπή μου; Εγώ είπαμε είμαι η μικρή σου θεία ή η μεγάλη σου αδερφή. Μη μου βάζεις δύσκολα στην ηλικία μου και ανεβάσω καμιά πίεση να χαρείς!
Άυπνη μητέρα 2 παιδιών, που μετά απο 12 χρόνια στον επιχειρηματικό κόσμο, τα παράτησε όλα και πήγε να γίνει Πριγκίπισσα σε μια μικρή, εξωτική χώρα των Βαλκανίων. Τη φιλοξενούμε εδώ για να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της στη μητρότητα, με χιούμορ, σαρκασμό και αγάπη. Σαν τη μεγάλη σας αδερφή ή τη μικρή σας θεία. Περισσότερα για την αφεντιά της εδώ: www.iprigipessa.com